مردمان چهارمحال و بختیاری از قدیم الایام، با طبخ آش شنگ و موچه از مزایای درمانی این غذا، بهره مند می شوند. این گیاهان از اواخر اسفند تا اواخر اردیبهشت و گاها تا تیرماه در بیشتر نقاط استان قابل برداشت هستند.
به گزارش خبرنگار جهانبین نیوز،”شنگ و موچه” نام محلی آشی است که مردم چهارمحال و بختیاری باچیدن گیاه موچه و شنگ و پاکلاغ و سیر صحرایی آن را تمیز کرده و طبخ می کنند.
به نظر می رسد پخت این غذای محلی بیش از ۳۰۰ سال است که در بین مردم رواج داشته است و بیشترین مناطق پخت این غذا مربوط به شهرکرد، سورشجان، فارسان، کوهرنگ، ده چشمه، بروجن، فرادنبه، سفید دشت، نافچ، وردنجان، هرچگان تومانک، بارده، بن، شلمزار، دستنا، سلم، دزک، سورک و فرخشهر است.
نحوه پخت غذا:
این غذا همانند دیگر آش های ایرانی پخت می شود به نحوی که به جای سبزیجات رایج آش ها، از شنگ، موچه(مچچه)، پاکلاغ و سیر صحرایی استفاده می شود.
غذاهایی دیگری هم از این گیاهان تهیه می شود که از مهمترین آن ها می توان به “علف پخته” ، “علف ماستی” (مخلوط با ماست) و تلیکه نام برد.
در این میان نوع خشک شده این گیاهان هم برای ماست، خورش ها و دیگر غذاها هم استفاده می شود.
بر اساس این گزارش، شنگ(به کسر شین) یا شنگگ در بسیاری از صحراها و کوه های استان چهارمحال و بختیاری به وفور دیده می شود و کمتر شخصی است که با نام این گیاهان دارویی و خوراکی، آشنا نباشد. البته نوع پاک کرده و شستشو شده این گیاه هم به صورت خام قابل خوردن است.